Barış MANÇO…
“Yazz dostuuum,Güzel sevmeyene adam denir mi?
Yazz dostuuuum,
Selâm almayana yiğit denir mi?
Yazz dostuuum,
Yoksul görsen besle kaymak bal ile!…
Yazz dostuuuum,
Garipleri giydir ipek şal ile!…
Yazz dostuuum,
Öksüz görsen sar kanadın kolunu!…
Yazz dostuuuum,
Kimse göçmez bu dünyadan mal ile!…
Yaz tahtayaaa bir daha,
Tut defteriii kitabı!…
Sarı çizmeli Mehmet Ağa,
Bir gün öder hesaaabı!…”
diyordu radyoda,
gevrek sesli bir ADAM…
Sene ya 78, ya 79…
Ne fark eder?
70’lerin sonu,
80’lerin başıydı…
Bin 900 olanındandı ama…
Yine böyle bir Pazar’dı…
Bin yıl mı geçti üstünden,
Yüz yıl mı bilemem?
Ama bir asır geçmiş olmalı…
Evet evet, bir asır önceydi…
İzmir-Tire’de;
Mart ayının ortalarının bir Pazar’ında,
Gelen Bahar Bayramı’nı kutladığımız,
Sultan Nevruz’da…
Maltepe’de yeşilliklerin arasında piknikteydik…
Uçurtma uçuruyorduk tam o sırada…
Radyoda bu şarkıyı duydum…
Çocuk aklımla bıraktım oyunu…
Oyun mu?
En sevdiğim eylemdi o zamanlar.
Hayatımın anlamı…
Oturdum:
Sonuna kadar bu şarkıyı dinledim;
Sonra hep hayatımda,
Bu şarkıyı soludum,
Bu şarkıyı hissettim…
**********
Sonraları gördüm,
Siyah-beyaz televizyondan gül cemâlini…
“Gül” dedim farkındaysanız cemâli için;
Gül’üyordu biz insanlarına,
Bu naif yürek,
Gül’ümsüyordu çünkü hep…
Siyah-beyaz televizyondan bile,
O kadar renk ahenk anlaşılıyordu ki;
Gülünce,
Evet gülünce
ve sanatını icra edince,
Dünyamızı da güzelleştiriyordu…
Güzelleştirdi,
Yıllarca…
**********
Sonra,
TRT Ankara Televizyonu’nda kesişti yolumuz…
Sene 95, 96…
Yine bin 900 olanından ama…
Bir asır önce hani.
Eski Türkiye yani…
“Stüdyo TRT FM” programında;
00.30 ile 03.00 saatleri arasında,
Televizyon – Radyo,
Ortak yayınına katıldı bir gün Usta…
Stüdyo konuğumuz oldu…
Titizdi…
1 saat önceden geldi stüdyoya…
Bizlerle tanıştı,
Bizleri tanıştırdı;
Aynı ekrandaki gibi güler yüzüyle,
Kıymetli benliğiyle…
Evet;
Her zaman olduğu gibi,
Gülüyordu yine…
-Size hayranım, dedim.
Hoş geldiniz efendim!…
-Hoş buldum, dedi.
Genç…
-Benim kardeşimin adı da Barış…
-Çok sevindim…
Biliyor musunuz,
Ben Türkiye’deki ilk Barış ismi konan Barış’ım.
Ve tek Manço, dedi…
Bilmiyordum…
İlginç geldi…
Kardeşimi bağlattım canlı yayına…
2 Barış, telefonun ucunda…
Sohbet ettiler tüm Türkiye’yle…
Aynı sözleri de,
Orada tekrarladı…
O yayından sonra,
Bir daha da görmek nasip olmadı…
**********
1900’lerin sonuydu,
Kaybettik O’nu…
Tam 22 yıl önce bugün,
31 Ocak 1999’da;
Gece saat 23:30 civarında,
İstanbul’un Moda semtinde bulunan evinde,
Kâlp krizi geçirdi…
“Vadesi gelmiş………” derler ya.
Ne yapılırsa yapılsın,
Gitmektedir artık gidecek olan…
Kaldırıldığı hastanede,
Tüm çabalar sonuç getirmedi…
Gitti……………….
Hep böyle hayatı da,
Dönümlerle geçmişti ya!.
Dönenceeeeeee!…
31 Ocak’ı,
1 Şubat’ı bağlayan gece;
01:30’da,
Hayatını kaybetti Usta…
Yitik bir zamana gitti,
Başka bir diyâra…
1900’lerdi;
Dedim ya, sonunda…
1 Şubat 1999’da;
Sarı çizmesiyle,
Kalın kemeriyle,
Kocaman yüzükleri ve yüreğiyle…
O güzel atına bindi
ve gitti Usta…
Minnetle…
Saygıyla…
ZİYARETÇİ YORUMLARI
YORUM YAZ