Cahit KÜLEBİ – Hikaye
Bu bir “Cuma ertesi Edebiyat” yazısıdır dostlar.
Resim, fotoğraf, görselimiz yoktur.
Şiir, hikâye, roman, anı, gazete, öykü fark etmez.
Okumayı sevenler tarafından okuna…
Bazen;
Bir Şair’in adı geçince,
Hemen çok bilinen bir Şiir’ini anımsarız…
Yahya Kemâl adını duyunca “Sessiz Gemi”yi,
Ahmet HAŞİM’den söz edilince “Merdiven”i…
Cahit Sıtkı’yla “Otuz Beş Yaş” Şiir’i neredeyse özdeşleşmiştir…
Orhan Veli; “İstanbul’u Dinliyorum”,
Ahmet Hamdi TANPINAR; “Bursa’da Zaman”,
Turgut UYAR; “Göğe Bakma Durağı”,
Edip CANSEVER; “Çağrılmayan Yakup”,
Attilâ İLHAN; “Ben Sana Mecburum” Şiir’leriyle anımsanır ilk başta…
Örnekleri çoğaltabiliriz elbette…
Cahit KÜLEBİ’nin adı geçince,
“Hikâye”nin ilk mısraları…
Ahmet Muhip DIRANAS’’tan söz edilince,
“Fahriye Abla”nın güzelliği, kadınlığı…
Fazıl Hüsnü DAĞLARCA adı geçince de,
“Kızılırmak Kıyıları”
Şair’lerin,
Özellikle bir iki dizesi çok daha öne çıkan Şiir’leri de vardır:
“Ah! Kimselerin vakti yok,
Durup ince şeyleri düşünmeye…” dizelerini duyduğumuzda;
Bu dizelerin,
Gülten AKIN’ın dizeleri olduğunu hemen anımsarız da…
Çoğu kez,
“İlkyaz” Şiir’inde yer alan dizeler olduğunu bilemeyebiliriz…
Aynı,
“Senin dudakların pembe,
Ellerin beyaz.
Al tut ellerimi bebek,
Tut biraz!…
Benim doğduğum köylerde,
Ceviz ağaçları yoktu.
Ben bu yüzden serinliğe hasretim,
Okşa biraz!…
Benim doğduğum köylerde,
Buğday tarlaları yoktu.
Dağıt saçlarını bebek,
Savur biraz!…
Benim doğduğum köyleri,
Akşamları eşkıyalar basardı.
Ben bu yüzden yalnızlığı hiç sevmem,
Konuş biraz!…
Benim doğduğum köylerde,
Kuzey rüzgârları eserdi.
Ve bu yüzden dudaklarım çatlaktır,
Öp biraz!…
Sen Türkiye gibi aydınlık ve güzelsin!
Benim doğduğum köyler de güzeldi.
Sen de anlat doğduğun yerleri,
Anlat biraz!…”
Şiir’inin adının “Hikâye” olması gibi…
Buyurun dostlar;
Cahit KÜLEBİ’nin kendi ağzından,
“Hikâye” Şiir’inin hikâyesi:
“Şiir, benim daima kafamda uzun süre içinde yaşayarak oluşur.
Ama “Hikâye” şiirim birdenbire yazılmıştır…
Anadolu’da bir yerdeyiz.
Okul eve yakın, bitişik.
Eşim Süreyya, oğlumuz Ali’yi doğurdu.
Süreyya okuldan gelir, terli terli emzirirdi Ali’yi…
Yoksulduk, parasızdık.
Süreyya ile bir konuda tartıştık.
Sonra o okula dersine gitti.
Tarih öğretmeniydi…
Ben okuldan bazı belgeleri;
Temize çekmek için getirdiğim ödünç daktiloyla,
Oturdum, bu şiiri yazdım.
Öyle daktiloya takılı kalmış…
Sahip olduğum şeye “değilim”,
Olan şeye “yoktur” diye yazmışım aslında…
Benim doğduğum köyler,
Türkiye’nin en güzel ceviz ağaçlarının olduğu yerdi.
Ceviz tarlaları içinde doğdum desem yeridir…
Gülmesini de bilen insanların arasında yaşadım.
Ama gerçekten de dudaklarım hep çatlak çatlaktır.
Hep krem almışımdır ömrüm boyunca!”
Tokat’ın,
Niksar’ının,
Çeltek köyünde yatıyor Usta…
Ve yatacak sonsuza kadar,
Doğduğu topraklarda…
Minnet ve saygıyla…