ŞİİR VE AŞK…
“Şiir’den önce AŞK vardır!.
Şiir’den sonra, ÖLÜM………..”
demiştim de;
Ya Aşk’tan önceki yaşam?
Bence, doğum sadece…
Bahanelere gerek yok,
Doğar ve sever insan…
Öyle yaratmış yaradan…
Bir insanı,
Bir hayvanı,
Bir can’ı sevebilir…
Gözünün görmediğine,
Elini tutmadığına;
Tene gerek yok illa ki,
Ruhuna dokunduğuna;
Sebeplere de gerek yok,
Kor düşmüşse yüreğine…
Ve âşık olur insan…
*****
DOĞUM…
Ve AŞK…
Ve ŞİİR…
Ve ÖLÜM…
Ve SONSUZLUK…………
diye 5 evreye ayırmıştım yaşamı, kendimce…
Ki;
Kimilerine göre,
Her evresinde-her zerresindesir Şiir…
Bendeki gibi, sizdeki gibi…
*****
2 soru gelmişti dostlardan:
1.) AŞK’tan sonra ne vardır?
Sevmekten sevilmeye fırsat bulamadım ki,
Anlatayım…
Ben olmaktan çıkıp,
Çok O oldum da;
Hiç O’nun, O’su olamadım ki,
Size de yazayım!…
Aşk’ı geçemedim ki,
Sonrasına bakayım…
2.) Ya ÖLÜM’den sonra ne vardır?
Yas tutulması var önce sevdiklerin tarafından…
Yas; ne kalıcıdır, ne uçucu…
Yara’dır başlı başına;
Kimi zaman kabuk tutan,
Kimi zaman hep açık ucu…
Yasın sahibinden çok,
Söz söyleyen “Zaman”dır…
Zamanla alışmak var;
Ölüyle-diri, iki taraf için de…
Başka bir hayat var bir de, kesinlikle…
Anılmak var.
İyi ya da kötü…
Yazana, düşünene
ve özleyene yaklaşmak var belki…
Neler yaşıyor insan;
Neler düşünüyor ve hissediyor,
Ne içindekini acıtan,
Bir insanın içini kim bilebilir ki?
*****
Yaşamalı dostlar;
Varsa bir fırsatı,
Orada da yazmalı yazabildiğince…
Ve sevmeli;
İbadet eder gibi aynı,
Karşılık beklemeden,
Sevmeli sevebildiğince…
Yaşamalı ve sevmeli yani…
*****
Deniz kokuyor buralar;
Yanımızda olmasalar da
ve içimizdekiler, öylece yerlerinde hâlâ…
Cebimizde hiç bitmeyen, bitmeyecek Umut’la;
Mersin sabahından,
Gününüz aydın ola…
Şiir’aydın, Çarşamba sabahına…